Dinsdagavond stond de eerste van twee voorstellingen van de Lionel Bart klassieker Oliver! op het programma. Deze versie is gebaseerd op de Palladium versie die ik in de jaren negentig in Londen zag met onder andere Jonathan Pryce, Jim Dale en Barry Humphries als Fagin en Sally Dexter, Ruthie Henshall en Sonia Swaby als Nancy.
In een afgeladen Theatre Royal Drury Lane zag ik de winnaars van de BBC reeks ‘I’d Do Anything’ Jodie Prenger als Nancy en Harry Stott als Oliver. Prenger past precies in het plaatje van Nancy weet direct de sympathie van het publiek te winnen en zingt overtuigend, maar het is Rowan Atkinson die als Fagin de show steelt en de absolute ster van deze voorstelling is. Zijn mimiek en bijna ongecontroleerde fysiek passen de rol en zijn ‘Reviewing The Situation’ is fenomenaal. Atkinson is voor het publiek natuurlijk het meest bekend als Mr Bean en de subtiele verwijzing die naar dat karakter in deze show zit is érg leuk.
Zoals gezegd is deze Oliver! een revival van de Palladium versie destijds onder regie van Sam Mendes. De regie wordt dit keer gedaan door Rupert Goold en die drukt toch duidelijk een ander stempel op de voorstelling. Vooral de ondersteunende karakters als de Sowerberry’s en Mr Bumble en de Widow Corney zijn wat minder de karikaturen dan ze in de oorspronkelijke versie waren. Overigens is de hele proloog met Agnes en Old Sally uit de voorstelling verdwenen. Erg jammer want die scène voegde mysterie toe aan de geschiedenis van Oliver die nu mist.
Het decor- en kostuumdesign van Anthony Ward is opnieuw waanzinnig mooi en bijzonder indrukwekkend waarbij de volledige diepte en hoogte van het toneel van Drury Lane wordt benut. Dat levert prachtige Dickensiaanse plaatjes die je in steeds veranderende perspectieven door het Victoriaanse Londen voeren. De hele produktie is een feest voor je ogen en oren en de score wordt prachtig gespeeld door een groot orkest.
Er staat een énorme cast op het toneel met letterlijk tientallen kinderen in de openingsscène ‘Food Glorious Food’. De bijrollen zijn uitstekend bezet met een hilarische Mrs en Mr Sowerberry gespeeld door Louise Gold en Julian Bleach. Slechterik Bill Sikes wordt verdienstelijk gespeeld en gezongen door Burn Gorman. Julius D’Silva en Wendy Ferguson vormen een heerlijk koppel als Mr Bumble en de Widow Corney en erg leuk dat hun ‘I Shall Scream’ dat miste in de Nederlandse versie gewoon wél in de show zit. En ook Robert Madge als Artful Dodger steelt de show in zijn zang, dans en samenspel met Oliver. Dinsdag zag ik de 13-jarige Harry Stott als Oliver. Hij zong en acteerde geweldig maar leek me sinds het einde van ‘I’d Do Anything’ al iets te oud geworden voor de rol van kleine Oliver en had hoorbaar moeite met de hogere zangpartijen.
Oliver! is een absolute aanrader maar het probleem is dat het allemaal zo overweldigend en perfect gepolijst is dat de voorstelling voor échte rauwe emotie geen ruimte laat en je als toeschouwer ook in de dramatische scènes grotendeels onberoerd laat.
Aardig voor de bezoekers van de tryouts is wel dat er een speciale exlusieve preview editie souvenir brochure met veel achtergrondinfo, publiciteitsfoto’s en repetitiefoto’s te koop was en al een heel scala aan merchandise en andere prullaria.
Oliver! in Londen is big business en je kan Cameron Mackintosh als Fagin al haast horen quoten : ‘in this life one thing counts, in the bank large ammounts ... ’ En geef hem eens ongelijk.
Overigens was er na deze voorstelling nog een collecte voor het Drury Lane Theatrical Fund en toen Rowan Atkinson tijdens zijn kleine speech terloops liet vallen dat hij die dag jarig was duurde het niet lang voor alle duizenden toeschouwers hem Happy Birthday toezongen ...
© foto Tristram Kenton
