zaterdag 31 mei 2014

Another Country - Trafalgar Studios 1



Voor zaterdagavond stond toneel op de planning. Na de gebruikelijke eerste kop koffie bij Caffé Nero naar de kassa van Trafalgar Studios voor een day seat, mocht dat niet lukken kan ik altijd nog naar TKTS uitwijken. Gelukkig zijn er nog kaarten en zit ik 's avonds voor £ 10 op de eerste rij.

'Another Country' is een toneelstuk uit 1981 geschreven door Julian Mitchell dat gezien het destijds precaire thema pas via een productie in het Greenwich Theatre in 1982 op West End terecht kwam was en destijds een belangrijke rol speelde in de beginnende carrières van Rupert Everett, Kenneth Branagh, Daniel Day-Lewis en Colin Firth.

Nu is het de beurt aan een nieuwe generatie acteurs onder regie van Jeremy Herrin die te zien zijn in deze productie die de oorsprong vind in een samenwerking tussen Theatre Royal Bath en het Chichester Theatre uit 2013 en nu dus op West End te zien is.

'Another Country' speelt zich af op een niet nader genoemde publieke school aan het begin van de jaren dertig van de vorige eeuw over de vriendschap tussen twee leerlingen Bennett en Judd. Beiden zijn buitenbeentjes. Terwijl Bennett openlijk homoseksueel is, is Judd een idealistische jongen en gefascineerd door het Marxisme waarbij hij ieder kans aangrijpt om Das Kapital verder te bestuderen.

Het dagelijkse leven op hun school wordt opgeschrikt door de zelfmoord van medeleerling Martineau die door één van de docenten is betrapt op het verrichten van homoseksuele handelingen. Barclay hoofd van Gascoigne's House houdt zichzelf meer en meer verantwoordelijk voor de wanhoopsdaad van de jongen terwijl de autoritaire Fowler zijn best doet om Bennett aan te wijzen als het zwarte schaap in de hele affaire. Vooral als blijkt de de ouders van de aristocraat Devenish dreigen om hun zoon van school te halen.

En hoewel Bennett zich in eerste instantie nogal provocerend opstelt merkt hij dat hij langzaam de steun van de andere studenten gaat verliezen. Vooral als Fowler een brief van Bennett aan zijn geheime liefde Harcourt onderschept. Parallel aan dat verhaal speelt de strijd om wie van de studenten uiteindelijk lid mag worden van de prestigieuze sociëteit Twenty-Two. Na een onderlinge strijd waarbij Fowler en Judd betrokken zijn gaat de uiteindelijke eer naar Devenish. 

In de laatste scène filosoferen de vrienden Bennett en Judd over verbroken illusies en wat hen in hun toekomstige leven wellicht te wachten staat. 

Het intrigerende stuk geeft vooral een beeld van de strikte hiërarchie die destijds in dit soort in tradities gewortelde instellingen heerste en er uiteindelijk geen afwijkende meningen en gedrag getolereerd werd. Over macht en het misbruik daarvan en over de keuzes die sommige moeten maken voor vriendschap of voor het systeem. Maar ook over de hypocrisie van het geheime gedrag van velen en hun homofobe opstelling naar buiten toe.


'Another Country' begint met het slotbeeld van het stuk, twee jongens die zwijgzaam alleen in de gedempt belichte bibliotheek zitten terwijl de achtergrond langzaam belicht wordt en de studenten a-capella de hymne 'I Vow To Thee, My Country' zingt. 

De claustrofobische sfeer van het stuk wordt weerspiegeld in het ontwerp van Peter McKintosh en het prachtige licht van Paul Pyant. Bij aanvang van het toneelstuk is het een niet erg brede maar diepe ruimte met houten panelen en een houten vloer. Gedurende het stuk komen er wanden naar beneden die de ruimte groter maken dan wel verkleinen maken en de diverse ruimtes in de school verbeelden. De beklemmende sfeer wordt ook geholpen door het verhaal omdat veel van de gebeurtenissen buiten beeld blijven en slechts worden weergegeven in de gesprekken van de jongens. 

Als toeschouwer is het dan fijn dat de bedompte sfeer af en toe wordt doorbroken en die momenten zitten gelukkig ook in 'Another Country'. Vooral in de tweede akte als de flamboyante oom van Devenish voor een theevisite de jongens bezoekt. Julian Wadham speelt deze rol van Vaughan Cunningham en doet dat heerlijk en met veel verve. Of de cricket-scène waarbij met minimale middelen in het decor een maximaal effect wordt bereikt. 

De cast bestaat uit louter veelbelovende jonge acteurs. Rob Callender als de welbespraakte Bennett weet intens te boeien vanaf het eerste moment dat hij opkomt en ontroert in de laatste scène waarin hij zijn angst voor de toekomst en het leven wat hem te wachten staat schetst. 

Will Attenborough als Judd treft een mooie balans tussen de idealistische bijna cynische jongeman en zijn kwetsbare kant die op een onverwacht mooi en teder moment naar voren komt.  Of Rowan Polonski als de strikte rechtlijnig denkende Fowler en Bill Milner als Wharton de benjamin van het stuk die zo af en toe voor een komische noot zorgt. 

'Another Country' is een prachtige memorabele avond in het theater over tradities in een soms schimmige verhulde wereld vol onuitgesproken geheimen.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op zaterdag 31 mei 2014.

© foto's Johan Persson

The Phantom Of The Opera - Her Majesty's Theatre


Eens in de zoveel tijd bekruipt me de drang om één van de grootste klassiekers uit de moderne musicalgeschiedenis weer eens te willen zien. Inmiddels staat 'The Phantom Of The Opera' al in het 28e jaar in het statige Her Majesty's Theatre en speelt nog steeds met veel succes. Kort voor mijn bezoek aan Londen daarom op zoek naar een kaart en ik heb geluk want voor de matinee op zaterdag is er nog een mooie plaats op rij E. 

En hoewel ik deze musical in al haar facetten ken en al vaak heb gezien bekruipt je toch weer dat heerlijk vertrouwde en spannende gevoel als je in de zaal zit en een blik werpt op de set van de Parijse Opera anno 1911 en de nog verhulde kroonluchter. Kippenvel als de proloog begint en weer als de ouverture ons terugvoert naar de glorietijd van de Opera aan het eind van de 19e eeuw en we als bij toverslag terechtkomen bij de bedrijvigheid tijdens de repetities voor Hannibal.

Gerónimo Rauch speelt tegenwoordig de titelrol maar wat dat betreft had ik pech want deze middag is de standby voor de rol Scott Davies op. Ondanks de aanvankelijke teleurstelling ben ik een paar uur later een heel andere mening toegedaan. Davies is een fantastische Phantom die in gaat tegen de trend van de laatste jaren om steeds jongere acteurs voor deze rol te casten. Davies is een statige ervaren Phantom met een mooie klassieke stem, gracieuze bewegingen en heeft in zijn vertolking een prachtige balans tussen ratio en waanzin en is hartverscheurend verdrietig in scènes als 'Stranger Than You Dreamt It' en 'The Final Lair'. 

De Amerikaan Sean Palmer speelt Raoul Vicomte de Chagny,  heeft een prachtige stem en vormt een mooi paar met Christine. Het viel wel op dat Raoul tijdens 'Track Down This Murderer' niet de sprong maakt in het meer.  Misschien een technisch probleem want hij liep gewoon via de brug af. 

De rol voor Christine Daaé wordt momenteel in Londen gedeeld door twee actrices Olivia Brereton en Harriet Jones. De laatste speelde de voorstelling die ik zag en heeft een prachtig klassiek geschoolde stem al vind ik persoonlijk een heldere lichte stem bij Christine wat mooier. Maar dat is slechts een kanttekening.

Ook de overige rollen zijn prima bezet met Andy Hockley en Martin Ball als Monsier Firmin en André en Jacinta Mulcahy en Cat Lane als Madame Giry en Meg. Voor Carlotta Giudicelli en Ubaldo Piangi zijn understudies Fiona Finsbury en Marc Vastenavondt op maar dat is niet te merken aan hun kwaliteit. En een groot ensemble waardoor scènes als 'Masquerade' en de repetitie en uiteindelijke uitvoering van 'Don Juan Triumphant' weten te imponeren.

'The Phantom Of The Opera' is nog steeds een absolute aanrader en het is mooi om te zien dat deze klassieker nog steeds door de makers gekoesterd wordt en met gemak zo weet te overtuigen in alle details en facetten. Van het opulente toneelbeeld, de overdadige kostuums tot het meesterlijke verhaal en de romantische score van Lloyd Webber. Een musical zoals ze tegenwoordig maar zelden meer worden gemaakt.

Deze voorstelling zag ik 's middags op zaterdag 31 mei 2014.

© foto Johan Persson

vrijdag 30 mei 2014

The Pajama Game - Shaftesbury Theatre


De eerste musical die in Londen op het programma stond was de Broadway klassieker 'The Pajama Game' uit 1954 gebaseerd op de roman ‘7½ Cents’ van Richard Blissell met muziek en teksten van Richard Adler en Jerry Ross. De musical won drie Tony Awards waaronder die voor Best Musical, maar is wellicht het bekendst door de verfilming uit 1957 met Doris Day in de hoofdrol.

Het is opnieuw een transfer van het zeer succesvolle Chichester Theatre waarvan veel producties de afgelopen jaren de overstap naar West End maakten zoals 'Love Story', 'Singin' In The Rain', 'Sweeney Todd' en 'Kiss Me Kate'. 

Het verhaal speelt zich af in het Amerika van de jaren '50 in een ingedut provinciestadje waar onder de werknemers van de Sleep Tite fabriek waar pyama's worden gemaakt grote onrust heerst omdat ze met hun vakbondsleider Prez voor een bescheiden verhoging van hun loon willen strijden. Hun gierige baas Hasler wil daarvan uiteraard niets weten en neemt een nieuwe voorman aan de aantrekkelijke Sid die de boel weer in goede banen moet leiden.

Natuurlijk gaat het mis als Sid hopeloos verliefd wordt op Babe, een pittige tante en tevens vertegenwoordiger voor de vakbond. In eerste instantie wijst Babe hem ongeïnteresseerd af. Tegelijkertijd heeft de chaotische jaloerse Hines de chef in de fabriek een oogje op Gladys de blonde langbenige emotioneel wat labiele secretaresse van Hasler.
Tijdens de jaarlijkse picknick krijgt hij concurrentie van Prez die ook voor Gladys gaat maar hem afwijst en voert de inmiddels dronken Hines zijn messenwerpact op. Prez richt zijn pijlen inmiddels op arbeidster Mae die wel voor zijn charmes lijkt te vallen en bij haar thuis geeft ook Babe eindelijk aan haar gevoelen voor Sid toe.  Intussen voert het personeel zeer tegen de zin van Sid een langzaamaanactie en als Babe in haar drift een machine saboteert ziet Sid geen andere mogelijkheid dan haar te ontslaan. 

Diep van binnen gelooft Sid wel in de goede zaak waar Babe voor strijdt en tijdens een bezoek met Gladys aan de nachtclub Hernando's ontfutselt hij haar de sleutel van het kantoor van de baas en komt zo achter het geheim van Hasler die de 7½ cent al lang in de verkoopprijs heeft verwerkt. Eind goed al goed dus met de werknemers die hun loonsverhoging krijgen en het liefdesleven van Babe en Sid dat nu eindelijk in rustiger vaarwater lijkt te komen.


Onder de begenadigde regie van Richard Eyre en geholpen door een fantastisch kleurrijk design in decors en kostuums van Tim Hatley en lichtontwerp van Howard Harrison komt dit frivole verhaal op een energieke manier tot leven op het toneel van het Shaftesbury en zeker niet in de laatste plaats door de geweldige dynamische choreografie van Stephen Mear die door de gehele cast op een perfecte manier wordt neergezet. Het duizelingwekkende enthousiasme en speelplezier spat van het podium.

De cast kent geen zwakke schakels en hoewel de hoofdrollen van Babe en Sid weergaloos worden vertolkt door Joanna Riding en Michael Xavier is  'The Pajama Game' vooral een ensemblestuk met opzwepende songs als het openingsnummer 'Racing With The Clock' 'Once-A-Year-Day' en 'Hernando's Hideaway'. Xavier zorgt voor kippenvel in een mooie vertolking van 'Hey There (You With The Stars In Your Eyes)' en Riding overtuigt met gemak als de levendige Babe. De rol van Hines werd gedeeld en tijdens de voorstelling die ik zag was het nog de beurt aan Peter Polycarpou. De rol is inmiddels overgenomen door Gary Wilmot. Polycarpou was bijzonder leuk vooral in zijn samenspel met Claire Machin die de rol van Mabel, Sid's secretaresse speelt in een onvergetelijke versie van 'I'll Never Be Jealous Again'. Vermelding verdient zeker ook Alexis Owen-Hobbs die Gladys vertolkt en de tweede acte mag openen in een briljante burlesque sizzelende staging van de klassieker 'Steam Heat' met haar boys Earl en Frank (gespeeld door Dan Burton en Richard Jones).
  
De versie zoals die nu in Londen wordt gespeeld is overigens de originele versie zonder de drie voor de Broadway revival uit 2006 toegevoegde songs en zo blijkt maar weer dat 60 jaar later deze klassieke Broadwayshow nog niets aan kracht heeft ingeboet. 

Ondanks de onderliggende politieke en sociale thema's blijft het verhaal eigenlijk flinterdun en is de musical hopeloos ouderwets maar wordt met zoveel plezier en enthousiasme vertolkt dat ik na de hartverwarmende finale met een brede glimlach het Shaftesbury verlaat. 

'The Pajama Game' speelt maar een beperkt seizoen en is nog tot en met 13 september 2014 te zien en is zeker een aanrader voor diegenen die van goed gemaakte solide ouderwetse musicals houden.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op vrijdag 30 mei 2014.

© foto's Tristram Kenton