En voor je het weet staat
de laatste van de reeks van twaalf voorstellingen alweer op het
programma. De revival productie van de legendarische musical 'Miss Saigon' van Claude-Michel Schönberg met
teksten van Alain Boublil and Richard Maltby.
De opvolger uit 1989 van hun 'Les Misérables' is
een voorstelling die sterk is geworteld in de jaren tachtig en het begrip
dramamusical alle eer aandoet. Voor veel lichte momenten is bijna geen ruimte
in het tragische verhaal over Kim en haar GI Chris tegen de achtergrond van de
Vietnam oorlog in 1975 en die in grote lijnen gebaseerd is op Puccini’s opera 'Madama Butterfly'.
De originele versie van 'Miss Saigon' stond ruim 10 jaar op
West End in Theatre Royal Drury Lane en speelde op 30 oktober 1999 de laatste
voorstelling na 4.264 opvoeringen. Deze versie onder regie van Nicholas Hytner
vormde de blauwdruk voor de latere producties en het succes werd in vele landen wereldwijd
herhaald in onder andere New York, Toronto, Stuttgart en Scheveningen.
De nieuwe versie zoals die nu in het Prince Edward Theatre
staat vind de oorsprong al in een Amerikaanse tour uit 2002 waarbij John
Napier’s originele design terzijde werd geschoven en Adrian Vaux werd
aangetrokken om een nieuw en meer praktisch ontwerp te maken dat het
eenvoudiger zou maken om met 'Miss Saigon' te kunnen touren. Vaux was opnieuw
betrokken bij de Britse tour uit 2004 dit keer in samenwerking met Tottie
Driver en regisseur Laurence Connor die ook tekent voor de regie van deze nieuwe
Londense versie. De versie uit 2004 was in aangepaste versies onder andere te zien in Brazilië, Australië, Korea,
Japan en Nederland.
Als Adrian Vaux in de herfst van 2012 komt te overlijden
wordt zijn designconcept voor de nieuwe versie opnieuw bekeken door Tottie
Driver in samenwerking met Matt Kinley die onder andere betrokken was bij
Mackintosh’s nieuwe producties van 'Les Misérables' en 'Mary Poppins'.
De creatives voor de nieuwe versie zijn een mix waarbij de
originele kostuums van Andreane Neofitou en de staging en choreografie van Bob
Avian overeind zijn gebleven en geperfectioneerd. Naast de originele teksten van
Boublil en Maltby is de jonge Amerikaanse tekstschrijver Michael Mahler
aangetrokken om sommige teksten aan te passen.
Vijfentwintig jaar na dato blijkt 'Miss Saigon' nog steeds
populair, op de eerste dag van de voorverkoop werden box-office records gebroken
en ook de lange rij voor day seats is daarvan getuige. Gelukkig heb ik mijn kaart van
tevoren geboekt en met een spannend gevoel ga ik op weg naar het theater. Helaas blijkt bij binnenkomst dat niet Eva Noblezada maar haar alternate Tanya
Manalang die avond opgaat als Kim, maar de rest van de cast is wel origineel.
Kosten
noch moeite zijn gespaard en de eerste aanblik op het decor als ik de zaal
binnenstap is overweldigend omdat de volle breedte en hoogte van het toneel van
het Prince Edward worden gebruikt. Qua productionele waarde is op de nieuwe 'Miss Saigon' dan ook niets aan te merken. De sets zijn groots indrukwekkend en
realistisch en vooral de nieuwe belichting van Bruno Poet is fenomenaal goed.
Hij is erin geslaagd om de scènes een bedompt bijna verstikkend gevoel te geven
die dan in sommige nummers zoals bijvoorbeeld 'The Morning Of The Dragon' en 'The
American Dream' compleet wordt opengebroken en kristalhelder bijna surreëel worden weergegeven.
Voor Londen zijn er significante aanpassingen gedaan in 'The American Dream' nu met een enorme kop van het Vrijheidsbeeld en 'Kim's Nightmare' waarbij de echte helikopter in combinatie met projecties weer terug is, een scène die met applaus wordt begroet.
Voor Londen zijn er significante aanpassingen gedaan in 'The American Dream' nu met een enorme kop van het Vrijheidsbeeld en 'Kim's Nightmare' waarbij de echte helikopter in combinatie met projecties weer terug is, een scène die met applaus wordt begroet.
Genieten is het ook van een prachtig spelend orkest in de
muzikale arrangementen van William David Brohn en van het briljante
geluidsontwerp van Mick Potter. Na al die jaren blijft ook de score van Schönberg
fier overeind waarbij de muzikale hoogtepunten elkaar moeiteloos opvolgen. Er
zijn eigenlijk geen zwakke momenten in de muziek al blijft het wel erg jammer
dat de nieuwe song voor Ellen 'Maybe' is ingewisseld ten faveure van 'Her Or Me'/'Now That I’ve Seen Her'. Naar mijn mening is de oude solo voor Ellen een
stuk sterker en 'Maybe' zou muzikaal dan ook beter passen in later werk als 'Martin Guerre' of 'The Pirate
Queen'.
De cast is fenomenaal goed met Tanya Manalang als stralend
middelpunt. De score lijkt haar geen enkele moeite te kosten en ze klinkt in
alle facetten van haar stem werkelijk fantastisch en loepzuiver. Haar grote solo 'I’d Give My Life
For You' is erg indrukwekkend en ook de duetten met haar Chris Alistair Brammer als bijvoorbeeld 'Sun And Moon' zijn juweeltjes.
Tamsin Carroll is een prima Ellen maar ik vind haar rol altijd
wat aan de oppervlakte blijven. Datzelfde zou je ook kunnen zeggen van de andere hoofdrollen en dan vooral in de driehoek tussen Kim, Chris en Ellen waarbij je vooral Kim gelooft in haar verhaal en in haar queeste om de toekomst van Tam veilig te stellen. De regie van Laurence Connor helpt ook niet echt omdat een aantal cruciale scènes bijna afstandelijk op het toneel worden gezet als bijvoorbeeld 'This Money's Yours' en 'I Still Believe' waarbij de afstand tussen de slaapkamer van Chris en Ellen op het achtertoneel en het publiek echt te groot is.
Kwang-Ho Hong is een ster in zijn thuisland Korea en
speelt Thuy op een indrukwekkende dreigende manier en dan is zijn niet altijd
perfecte Engels hem zo vergeven. Hugh Maynard als John is goed op dreef als hou
ik minder van de gospelachtige manier waarop hij 'Bui Doi' zong. Rachelle Ann Go
is echt fantastisch als Gigi in 'The Movie In My Mind' en mag later nog een keer stralen
in de Cadillac in 'The American Dream'. De spil in de show is echter The Engineer van
Jon Jon Briones die in zijn opgesmukte smerigheid en cynisme kansen probeert te pakken
waar hij die ziet.
In vergelijking met de originele versie uit 1989 is de nieuwe 'Miss Saigon' meer confronterend en bij vlagen hard en cynisch en is ook in de teksten een hoop aangepast om ervoor te zorgen dat het stuk ook in deze tijd resoneert.
Tijden veranderen maar ook in 2014 blijft het gegeven van oorlog en vluchtelingen helaas maar al te actueel. 'Miss Saigon' is een absolute aanrader in een aangrijpend verhaal waarbij ondanks alle tragedie de liefde uiteindelijk overwint al is de prijs die ervoor wordt betaald bijna ondraaglijk hoog.
© foto's Michael Le Poer Trench & Matthew Murpy
Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 5 juni 2014.
