woensdag 27 december 2017

Pinocchio - Lyttelton - National Theatre


Voor de traditionele familievoorstelling rond de Kerst sloeg het National Theatre dit keer de handen ineen met Disney Theatrical Productions en brengen ze de klassieker 'Pinocchio' tot leven op het toneel van het Lyttelton Theatre.

De bewerking van het oorspronkelijke Italiaanse verhaal van Carlo Collodi uit 1883 en de Disney film uit 1940 is in goede handen bij scriptschrijver Dennis Kelly (onder andere 'Matilda') en regisseur John Tiffany (onder andere 'Harry Potter And The Cursed Child').  

Arrangeur en componist Martin Lowe werd aangetrokken voor de muziek. Om een musical te maken van een film die grotendeels bestaat uit instrumentale underscore en slechts een handvol songs bleek nog niet zo eenvoudig. Lowe kreeg van Disney wel de beschikking over de volledige handgeschreven originele filmscore van Leigh Harline en een aantal songs die de film destijds niet haalden. Tevens gebruikte hij melodieën uit de Italiaanse volksmuziek en zo ontstond de muzikale omlijsting voor deze 'Pinocchio'. Alle bekende songs zitten erin zoals 'Give A Little Whistle', 'An Actor's Life For Me' en natuurlijk de klassieker 'When You Wish Upon A Star' . Maar op een of andere manier merk je dat het een hele puzzel is geweest. Een coherente structuur en een duidelijk signatuur ontbreekt. Ik ben benieuwd wat 'Pinocchio' was geworden als bijvoorbeeld Stiles en Drewe als componisten betrokken waren geweest.


Het verhaal in een notedop.  De oude weduwnaar Geppetto creeert het kleine jongetje Pinocchio uit hout en die komt 's nachts na een betovering door de Blue Fairy tot leven. Maar zij vertelt hem dat hij alleen een echte jongen kan worden als hij moedig en eerlijk blijft. En met Jiminy Cricket die fungeert als zijn geweten en The Fox door wiens toedoen de verleiding altijd op de loer ligt, trekt Pinocchio onbevangen de wijde wereld in. Maar voordat Pinocchio echt tot leven komt beleeft hij allerlei avonturen in het theater van Stromboli, op Pleasure Island waar ongehoorzame kinderen in ezels veranderen en op zoek naar Geppetto belandt hij in de buik van de walvis Monstro.

In een musical die gaat over een marionet is er niets logischer dan dat gegeven ook de basis te laten vormen voor het design. Bob Crowley ontwierp de set en de kostuums en samen met Toby Olié is hij ook verantwoordelijk voor de ingenieuze ontwerpen van de vele poppen die in deze voorstelling gebruikt worden. Soms heel simpel en dan weer meer dan reusachtig groot. 



Gecombineerd met de prachtige soms adembenemende effecten en het sublieme lichtplan van Paule Constable is 'Pinnochio' echt een feest om te zien. Het zijn prachtige plaatjes. Van de simpele maar machtig mooie openingsscène tot het overdadig kleurenpalet van 'Pleasure Island' en de commedia dell'arte elementen in 'I've Got No Strings'. In iedere scène zit wel iets waarvan ik dacht wow, wat is dat goed gevonden.

Wat de cast betreft was ik erg onder de indruk van Joe Idris-Roberts als een eigenzinnige Pinocchio die in een aanstekelijk enthousiasme over het toneel stuitert en Audrey Brisson die de show steelt als een aan smetvrees lijdende en bijzonder geestige Jiminy Cricket. David Langham speelt heerlijk als de sluwe louche Fox en Annette McLaughlin ontroert als de Blue Fairy.

Deze 'Pinocchio' is zeker geen klassieke glossy Disney maar wel absoluut een heerlijke en eigenzinnige musical. Oké muzikaal gezien misschien wat mager, soms een beetje te moraliserend, maar visueel wel een prachtig en bij vlagen sinister spektakel.

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 27 december 2017


© foto's Manuel Harlan